In de geschiedenis van de twintigste eeuw geldt Johannes Willebrands zonder overdrijving als één van de meest invloedrijke Nederlandse katholieken. Aanvankelijk bekend als nationaal afgevaardigde voor ‘oecumenische zaken’ voor het Nederlandse episcopaat groeide de impact van Willebrands’ engagement in de dialoog met andere christelijke confessies en met het Jodendom gestaag maar zeker. Gedurende het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) toonde Willebrands zich dan ook als een internationaal hoofdrolspeler, en na zijn kardinaalscreatie in 1969 wordt hij verantwoordelijk voor de rooms-katholieke contacten met andere confessies en met het Jodendom als President van de Pauselijke Raad voor Christelijke Eenheid. Willebrands zal die functie  weten te combineren met zijn rol als aartsbisschop van Utrecht, in opvolging van kardinaal Alfrink. Willebrands’ impact op de overgang van een apologetisch katholicisme naar een kerk in dialoog met de wereld is van cruciaal belang geweest, en tekent tot op de dag van vandaag zowel de Nederlandse kerk als de kerk wereldwijd, en dit zelfs over confessionele grenzen heen. Lees verder »