Binnen de godsdienstpsychologie is het bestuderen van de relatie tussen religie en geestelijke gezondheid altijd een hoofdthema geweest. Al bij het ontstaan van het vakgebied aan het einde van de 19e eeuw verkende William James de grenzen tussen diepgaande religieuze en mystieke ervaringen enerzijds en psychopathologie anderzijds en hielden Leuba en Starbuck zich bezig met de betekenis van bekeringservaringen voor de geestelijke gezondheid van de bekeerlingen. Er zijn zowel auteurs die religie een positief effect op de geestelijke gezondheid toedichten, als auteurs die verwijzen naar religie als belemmerend voor de geestelijke gezondheid.