In het Nieuwe Testament is weliswaar sprake van de Pinksterdag, maar het betreft dan het Joodse wekenfeest. Een christelijk feest op die dag vinden we vóór de vierde eeuw niet in de bronnen. Met Pasen werd in die periode ‘het hele paasmysterie’ gevierd, dat sterven, opstanding en verhoging van Jezus Christus en de zending van de heilige Geest omvatte. Gedurende vijftig dagen na Pasen leefde men in vreugdevolle dankbaarheid. De vijftigste dag vormde de afsluiting van deze tijd, maar was niet een afzonderlijk feest.

Toen het christendom ten tijde van Constantijn, begin vierde eeuw, een toegestane religie werd, veranderde dit. Het ene Paasfeest werd opgesplitst in een aantal deelfeesten. Aanvankelijk werden de hemelvaart en de uitstorting van de Geest gezamenlijk gevierd op de vijftigste dag. Eind vierde, begin vijfde eeuw werden ze uit elkaar gehaald: Hemelvaartsdag, 40 dagen na Pasen, werd het feest van de verhoging, Pinksteren, 50 dagen na Pasen, dat van de Geestzending.