Socrates van Constantinopel (ca. 385 – ca. 440), ook wel Socrates Scholasticus genoemd, is de auteur van een Kerkgeschiedenis, die de periode 305-439 beschrijft. Hij is geboren in Constantinopel, waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Hij heeft een klassieke opleiding genoten, maar het is onzeker of hij jurist was, zoals vaak is beweerd. Er wordt ook wel aangenomen dat hij tot de clerus behoorde. Zijn Kerkgeschiedenis is een van de belangrijkste bronnen voor onze kennis van de kerk in de vierde en het begin van de vijfde eeuw. Hij was geen theologisch denker, maar beschrijft vooral gebeurtenissen en personen, waarbij hij soms een duidelijke voorkeur aan de dag legt. Hij vereert Origenes, is positief over Eusebius van Caesarea en Evagrius Ponticus, maar kritisch ten aanzien van Johannes Chrysostomus en Nestorius. Hij is de novatianen goed gezind; volgens sommigen was hij zelf een novatiaan.