Søren Kierkegaard, Ironie, Amsterdam 2011, 123p.
Toen de filosoof Soren Kierkegaard in 1841 promoveerde op een proefschrift over het begrip ironie, was er heel wat om te doen. Niet alle professoren waren overtuigd van de kwaliteit van het proefschrift (dat bovendien niet in het Latijn maar in het Deens was gesteld). Na interventie van de koning mocht Kierkegaard promoveren. Het proefschrift bestaat uit twee delen. Het eerste deel gaat over Socrates en ironie. Het tweede, veel kortere deel gaat met name over de visie op ironie als wereldvlucht door filosofen als Schelling, Hegel, Fichte, Tieck en Solger, en geeft Kierkegaards eigen benadering van ironie als authentieke levensstijl. Dit boekje, deel van de serie 'Kleine klassieken', is een vertaling van dat tweede deel. Erg moeilijk, omdat Kierkegaard nergens onomwonden zegt wat hij onder 'ironie' verstaat, en vanwege veronderstelde kennis van het idealistische en Hegeliaanse denken en Kierkegaards eigen strijd daarmee. De tekst is erg formeel vertaald, soms met onnodig moeilijke woorden als 'subaltern' en 'retireren'. Met voetnoten en een Nederlandse bibliografie achterin. Pocketuitgave; kleine druk.

Bron: Dr. Taede A. Smedes [biblion recensie]
Externe link: Bestel hier het boek op Bol.com.