Samenvatting
Het gebruik van het theologische chiffre 'de derde dag' om iets over de verrijzenis van Jezus Christus te zeggen heeft zijn achtergrond in oudtestamentisch en vroeg-joods denken. Deze bijdrage gaat het gebruik na van de uitdrukking “ten derden dage verrezen van de dode” (en soortgelijke uitdrukkingen) in het Nieuwe Testament en probeert tot een theologisch, historische, en hermeneutische bevredigend antwoord op de vraag naar de betekenis ervan te komen. Dit leidt tot een positie, die probeert recht te doen aan herinnering en theologie. Een interpretatie van de opstanding van Jezus, die op de derde na zijn executie plaatsgevonden zou hebben, die alleen het 'chronologische feit' vermeldt schiet te kort, omdat de eschatologische resonanties van 'de derde dag' zo verdwijnen. Een reductie van dezelfde uitdrukking tot een louter theologisch feit doet evenmin recht aan wat er gezegd kan worden over de ervaringen van de discipelen na Jezus’ dood. Een middenweg zou zijn om op reden voor het gebruik van de omschrijving 'ten derden dage' zowel in de (chronologische) verbinding van Jezus’ dood en opstanding te zien als ook de in verbinding tussen deze verrijzenis en het eschatologische handelen van God in de gehele schepping.