Het woord logos heeft in de Griekse filosofie vóór Christus een hele ontwikkeling meegemaakt. Bij Homerus komen we het tegen in de zin van ‘woord’ en ‘verzameling’, maar voor Heraclitus is het al niet zonder meer een ‘verhaal’, maar er wordt een link gelegd met de werkelijkheid. Bij Parmenides krijgt logos dan de betekenis van menselijk redevermogen. In de geschriften van Plato speelt logos als redevermogen vooral een rol bij de vraag hoe de mens tot ware kennis kan komen. Aristoteles borduurt hier op voort, maar bij hem wordt de term ook met diverse andere filosofische noties verbonden. De Stoa, tenslotte, bouwt enerzijds verder op Aristoteles’ gedachten, maar ontwikkelt ook de idee van de Logos als de ‘Universele Rede’, die immanent in de materie werkzaam is.