Het melitiaanse schisma verwijst naar de problemen in de kerk van Egypte die ontstonden tijdens de christenvervolging van ca. 303-313. De vraag die centraal stond voor de kerk was hoe om te gaan met christenen die het geloof verloochenden en er daarna berouw of spijt van kregen. Melitius van Lycopolis’ visie en handelwijze riepen in dit conflict afkeuring op bij de kerkelijke leiders onder aartsbisschop Petrus. Het melitiaanse schisma ging dus niet om een verschil in de geloofsleer, maar over de vraag hoe om te gaan met afvallige christenen die weer tot de kerk wilden toetreden. Dit conflict moet onderscheiden worden van het meletiaanse schisma dat in 362 ontstond rond de aanstelling van bisschop Meletius in Antiochië. Daar speelde de geloofsleer een belangrijkere rol. Lees verder »