Het thema van dit schilderij is de gedaanteverandering (transfiguratie) van Christus op de berg Tabor. De compositie is zodanig dichtbij gekozen dat de toeschouwer zich betrokken voelt bij het gebeuren en als het ware met de ogen van de apostelen Petrus, Johannes en Jakobus kijkt. 

 

Het verhaal van de gedaanteverandering, waarin Jezus’ unieke Zoonschap door God bevestigd en benadrukt wordt, is te lezen in Mat. 17,1-9, Mar. 9,2-9 en in Luc. 9,28-36: ‘Ongeveer een week na deze woorden nam Hij Petrus, Johannes en Jakobus mee en ging Hij de berg op om te bidden. Terwijl Hij aan het bidden was, veranderde Hij van uiterlijk en werden zijn kleren stralend wit. Ineens waren er twee mannen met Hem in gesprek. Het waren Mozes en Elia, die in heerlijkheid verschenen en over zijn heengaan spraken, de voleinding van zijn leven in Jeruzalem. Petrus en de anderen waren overmand door slaap; toen ze wakker werden, zagen ze zijn heerlijkheid en de twee mannen die bij Hem stonden. Toen die weer van Hem wilden weggaan, zei Petrus tegen Jezus: ‘Meester, het is maar goed dat wij hier zijn; laten wij drie hutten maken, een voor U, een voor Mozes, en een voor Elia.’ Hij wist niet wat hij zei. Terwijl hij nog sprak, kwam er een wolk die hen overdekte; ze schrokken toen ze in de wolk terechtkwamen. Uit de wolk klonk een stem: ‘Dit is mijn uitverkoren Zoon; luister naar Hem.’ Toen de stem klonk, bleek Jezus alleen te zijn. Zij zwegen hierover en vertelden destijds aan niemand wat ze hadden gezien.’

 

Links op het schilderij is Jezus te zien in stralend wit. Een lichtstraal vanuit de hemel en vanuit Christus vormen samen een kruis, als verwijzing naar Jezus’ levenseinde. We zien rechts van Christus zijn gesprekspartners Elia (l) Mozes (r), die we recht in het gezicht kijken. Rechtsonder is in bloedrood het lijden van Christus in beeld gebracht.