Heinrich Seuse (1295-1366), wiens naam ook wel wordt geschreven als Henricus Suso of Hendrik Suso, was een Duitse mysticus. Hij wordt meestal in één adem genoemd met Meister Eckhart en Johannes Tauler, twee andere mystici uit zijn tijd. Seuses mystiek en leven kenmerken zich door een strenge ascese en zelfkastijding, intense godservaringen en visioenen.

In zijn levenswijze en geloof was hij een kind van zijn tijd: de grimmige veertiende eeuw. Een eeuw eerder hadden Thomas en Bonaventura grootse theologische systemen uitgedacht en waren de universiteiten opgebloeid. De veertiende eeuw kenmerkte zich echter door de pestepidemie die eenderde van Europa uitroeide, een verzwakt kerkelijk gezag, de opkomst van de flagellanten, de ballingschap van de paus in Avignon en het pauselijk schisma en de groeiende invloed van diverse ketterijen, die door de Inquisitie actief bestreden werden.

Seuse paste in deze tijd: hij tuchtigde zichzelf zwaar en zijn mystiek was in de ogen van sommigen dubieus, misschien zelfs ketters. Belangrijk voor Seuse was immers het innerlijk leven, de innerlijke extatische ervaring van God en het zoeken naar eenheid met God. Dit werd al te snel verward met de visie van de ‘Broeders van de Vrije Geest’, die meenden dat de mens volledig één kon zijn met God en daardoor ook vrij kon zijn van elke moraal. Die door de Kerk als dwaalleer afgewezen visie, werd ook door Seuse verworpen, maar lang niet al zijn tijdgenoten hadden dat door. Daardoor ondervond Seuse regelmatig forse tegenstand. Pas na zijn dood kwam er erkenning, en in 1831 werd hij zalig verklaard.

Lees verder »